سهیل - کوه کن

چند کابوس کودکیم این بود:
حالت وحسی شبیه کوه کندن. یادم میاد نمی تونستم درست برای مامانم توصیفش کنم.
تقسیم بی پایان! خصوصا وقتی قبل از امتحان ریاضی دبستان تب می کردم: همیشه از اینکه در تقسیم باقیمانده لعنتی تمام نمی شود می ترسیدم و حالگیری بود.
حالا که یادم میاد دقیقا حالت برنامه save me بود. هر برنامه یک کابوس یا یک خواب-دیدن است.

منظور من از کلمه انبوه، ارجاع به حس مشترک همان کابوس هاست