aspire, soar,

مدت ها بود (همیشه) دنبال این بودم که من با بقیه چه فرقی دارم. آخر فرقی دارم؟ اگر هم فرقی ندارم باید آن فرق را بوجود باورم.
می خواهم unique باشم.
اما از هر جنبه ای که بررسی کرده بودم، انسانی پیدا شد که از آن لحاظ مثل من بود. پس آن را از لیست تفاوت هایم با دیگران و دلیل یکتا بودنم کنار می گذاشتم. در ضمن دنبال یک دلیل بودم. چون همیشه دلیل اصلی باید یکی باشد.
البته یک تفاوتی در خودم حس می کردم که قابل بیان نبود و همان،حس، انگیزه این جستجو نیز بود.
بعد از سالها زمان و دیدن انسان ها، و فیلتر شدن این خواص، سرانجام دو خاصیت بر جای ماند که ممکن است همان خواص مختص من باشد (شاید هم دقیقا این ها نباشد ولی چیزی هست)

1-امید
(یک نوع low level) و نامرئی و اتوماتیک که فقط در حلات خیلی خیلی منفی (که آنها هم احتمالا نمونه ندارند!) کارایی خود را نشان میدهد
2-بلند پروازی

زیاده خواهی. امید و حس تفاوت. اینکه به هر چیز خوبی دردنیا غبطه می خورم. همه چیز را می خواهم. همه آدمی می خواهم بشوم. هدف مشخصی ندارم، دقیقا برای اینکه هدفم را مرتب بزرگ تر کنم. آلباتروس هم بالاخره از حدی بالاتر نمی تواند پرواز کند. می خواهم بدانم فکر انسان تاچه حد می تواند بلند پرواز کند. آیا اصولا کران بالا دارد؟ (آن بالاها اکسیژن کم می شود)

نتیجه1: دنبال درآمد و شغل نرفتم چون مال پیرمردهاست. جلوی دست و پای مرا می گیرد. و این نوع حریصی، پیشرفت مرا کند می کند.
نتیجه2: عدم موفقیت و INFP شدن، آدم معمولی ای بودن. اما همچنان بالا تر بردن هدف بعد از هر شکست. (آیا ورطه شکست حدی دارد؟)
نتیجه 3: علاقه ذاتی به علم هم در من. فیزیک و زیست شناسی. (این از همان هاست که مختص من نیست اما در این ترکیب ایده آلیستی ناهمگون می نماید) علاقه به دانستن و پرسیدن "چرا" بعد از هر دلیل. و باز هم چرا و دلیل و دوباره چرا آن و دلیل آن و چرا آن دیگری و دلیل دیگر و ادامه دارد. می خواهم بدانم این چرا تا کجا می رود. (برهوت است)

راستش هنوز آدمی به زیاده خواهی خودم ندیده ام! شاید هم باشد ولی من ندیده ام!!!
فقط زیاده خواهم و از هر حکمت دنیا، تنها همین را دارم. (و از نوع خودم)
و به آن امید دارم.
و به سمتش، گام بر می دارم. با زره شناخت. و صبر تحمل. امیدوارم این صبر مرا از محدوده زندگی 100 ساله بیرون نیندازد.
در مقیاس زمانی بزرگ (10+ سال و با چشم پوشی از خطای ±5 سال،) حقیقتا، حقیقتا از درون هم پراگماتیست می نمایم.
پراگماتیست برای (هدفِ) دور و همیشه در حال تکوین