خروجی نورون ها(عصب ها) در خردسالی کم و ضعیف (نحیف) است،
با بالارفتن سن شدید می شود و نیز ادراک تیزتر می شود.
اما هیچگاه یک سلول عصبی هم به تنهایی برای پایداری خودش کافی نسیت. باید چیزی از بیرون هم باشد.
همیشه هایپرپلاریزیشن داریم یا adaptation. و تنها از بیرون است که سیگنالی می تواند او را اصلاح کند.
چون موجود سومی نیست و پس از (ازدواج) مردم خنثی می شوند. (14Jan 6:14pm)
نورون بچه کم اسپایک می زند. بعد که زیاد شد، لایه وی-1 او شروع به کشف دنیای بصری می کند.
بعد از آن، کودک شروع به کشف خواص بینایی خودش (مثلا خواص غیر عادی لایه وی-1) می کند اما کودک نمی تواند این کشفیاتش را نشان دهد به دیگران، پس این که کشف کرده بازشناسی نمی شود و هیچوقت نمی فهمد که کشف کرده و از یادش می رود. (همان روز)

حیرت انگیز است که خواص تک-نورون ها در سطح رفتار کلی ارگانیسم وجود دارد.