یک قاعده که همیشه کار میکند در نوشتن، این است که غیر مستقیم باشی.
اونوقت می فهمی که چقدر این کاری که کردی لازم بوده.
همه indirect یک قاعده طلایی است. اما آن که در ذهنم است را با این کلمه نگفته ام.

یک قاعده دیگر، اضافه کردن جزئیات به IR در هر پاراگراف از ارتباط است.
مثلا سینا، قبل از نوشتن یک جکله در ایمیلش، حرکت دست وانگشتان رئیس را بر روی میز توصیف می کند. یعنی نوشته هایش اصلا gesture دارند. شاید فقط تصویر نیست. زبان بدن* هم دارند.
*body language

هر چی غیر مستقیم تر باشه بهتره به دلیل دیگری: شاید چون کشفش لذت بخش تره.
اما هرچه غیر مستقیم تر باشد غیر واقعی تر می شود و کشفش هم سخت می شود. اگر هم کشف شد، قبول و باورش سخت تره.
پس باید در قله یک یادداشت بگذاری که "ما منتظرت بودیم"! اینکه که تعمدی در کار بوده ناگهان تمام زیبایی را بالفعل می کند و شناسایی می کند. (این بازنویسی یک پست قبلی است)