بعضی موسیقی ها حس آهنگشون به حس شعرشون خیلی می خوره.
آنها دارای این خاصیت ها هم هستند:
1-آهنگشون معمولا به تنهایی جالبه
2-شعرشون معمولا به تنهایی جالبه
3-شعر و آهنگ در تضاد حسی ظاهری قرار دارند: مثلا آروم بودن یکی و خشن بودن دیگری. یا در یکی، ظاهرا اثری از دیگری نیست.

درباره if you go away
این موسیقی رو در دوره های مختلف زندگیم زیاد شنیده ام (البته نه خیلی قدیم ها) و لحن آن با موسیقیش و فرم با محتوایش هماهنگ بود. سوالم این بود که چطوری این قدر بااحساس دراومده بدون اینکه منزجر کننده باشه (بر خلاف بقیه آهنگ های رومانتیک). کامل بودن و عمیق و زیبا بودن حس موجود در آن، لطیف و با ظرافت به نظر می آمد.
اما وقتی یک بار درست و حسابی از روی آکورد و لیریک زدمش و به هر دو دقت کردم، حسابی داغون کرد.
حالا فهمیدم که شعرش اونقدر با موسیقیش sync هست که یارو خوانندهه نمیتونسته کمتر از این با احساس بخونه!