نسبیت خاص درمورد قد - بخش اول

چه بخواهم و چه نخواهم، من از اون آدمایی هستم که با دیدن هر آدم بلندقد تر از خودم، به طور ناخودآگاه، حتما حالم گرفته می شود. توی یک پیاده رو، اگه گوش کنی، ناخودآگاه خیلی از آدم ها دارد با خودش می گوید "ای کاش فقط و فقط دو سانت بلندقدتر بودم" (خصوصا توی تجریش!).

برای هر کس، فقط یک اینچ بلندتر شدن می تواند او را برای همیشه خوشحال کند. حتی اگر آدم کوتاه قد (مثلا 120 سانت) باشد، اگر راهی یا امیدی بیابد که یک اینچ نسبت به قد فعلیش بلندتر شود، به قدری راضی می شود که ممکن است از شعف حاصل سنکوپ کند. بعدش مهم نیست که قد آدم هنوز از چند تای دیگه کوتاه تر است. چون پس از آن، به کانفیدنس مورد نظر، می رسد. یعنی انسانی با قد 122 سانت، اعتماد به نفس قدی به اندازه آدم 2 متری پیدا می کند - تا آخر عمر باور دارد که قدش به حد کافی بلند است.
این آرزوی یک اینچ برای همه، بطور مشترک، حدود یک اینچ است.