نسبیت عام

اون نسبیت خاصِ آرزوها، درمورد خواص مختلفی مثل قد، چهره، دماغ! و خیلی چیزای دیگه برقراره. (درمورد آرزوهای محال!)
همیشه آدم ها در یک سنی به رضایت می رسند و دست از آن آرزوهای بچه گانه بر می دارند. و آن سنی است که بالاخره عاقل شده اند!

اما دست از آرزو برنداشتن عیب نیست.
بچه بودن هم عیب نیست!
بچه ماندن هم به نظر من عیب نیست.
آدم اگه زودتر از عقلش بزرگ بشه که خیلی بده

اما بدانید که آدم ها همیشه از اون چیزی که فکر می کنند نادان ترند. نمونه بارز ش؟ خود من! (خاصیت نسبیت فوق الذکر اصلا برای عقل صدق نمیکنه)

disclaimer: این ها استدلال های حسی هستند و منطقی نیستند. آدم های خشک منطقی شاید اینارو - که درباره خودشون هم ممکنه صدق کنه - به دلیل منطقی نبودن رد می کنند. و نادیده می گیرند.